Նոր դպրոց, Միքայել Սարդարյան, Գեղեցիկ Սարգսյանի 1-ին դասարան
Լինում է չի լինում մի մկնիկ :Այս մկնիկը սովորական մուկ չէր , նրա ականջները շատ մեծ էին. ոնց որ փիղ լիներ : Ընկերները միշտ ծաղրում էին այդ մկնիկին և նրան փիղ անվանում: Ոչ ոք չէր խաղում նրա հետ: Մկնիկը շատ էր տխրում և իրեն մենակ զգում: Մի օր էլ անկարգ մկները մկնիկին գցեցին օճառաջրից փուչիկի մեջ , և այդ փուչիկը սկսեց բարձրանալ երկինք: Փուչիկը այնքան բարձրացավ, որ նեքևում կանգնած մկները այլևս չէին տեսնում նրան: Հետո փչեց քամին և մկնիկին տարավ իր քաղաքից շատ հեռու: Եվ ահա փուչիկը պայթեց, մկնիկը սկսեց շատ արագ վերևից ցած իջնել: Նա վախից իր ականջները ձգեց, և ականջները բացվեցին օդապարիկի պես, և ինքը թիթեռնիկի պես ցած իջավ: Մկնիկը ընկավ մի անծանոթ տեղ, որտեղ կային շատ մկներ: Նրանք մոտեցան մկնիկին և ցանկացան ծանոթանալ նրա հետ: Մկնիկը տեսավ, որ այդ քաղաքի բոլոր մկնիկները ունեն իր նման մեծ ականջներ: Այլևս մկնիկը չէր տխրում, որ իր ականջները այդքան մեծ են, իրեն ոչ ոք չէր ծաղրում, նա արդեն ուներ շատ ընկերներ, և իրենց ամենասիրած խաղը դարձել էր օճառափուչիկով երկինք բարձրանալն ու մեծ ականջներով օդապարիկի պես ցած իջնելը: