Անցյալ տարի, ապրածդ տարիների եզակի ծննդյանդ օրը, քեզ ճոխություն թույլ տվեցիր և մեզ հետ նշեցիր այն: Ո՞վ կմտածեր, որ դա վերջինն էր քո ներկայությամբ: Ամեն մի մեծարման խոսքից կարմրում էիր պատանու պես, և աչքերիդ մեջ հայտնվում էին երախտագիտության արցունքներ:
Մենք չհասցրեցինք ասել, թե դու ինչքան ՄԵԾ ես, անփոխարինելի ես: Դու իրական ես, մատերիական ես, և յուրաքանչյուրս քեզ զգում է յուրովի:
Հիշատակդ վառ, Հակոբ Հակոբյան:
Բնագետներ