Սեփական գոյության նպատակը տարբեր ձևերով կարելի է սահմանել, բայց նպատակ անպայման պետք է լինի. հակառակ դեպքում դա ոչ թե կյանք կլինի, այլ անիմաստ գոյություն:
Կյանքում նաև սկզբունքներ պետք է ունենալ: Նույնիսկ ճիշտ կլինի, որ դրանք օրագրում շարադրվեն, բայց որպեսզի օրագիրն «իսկական» լինի, այն ուրիշին ցույց տալ չի կարելի` միայն ինքդ քեզ համար պետք է գրես:
Կյանքում մի կանոն կա, որ յուրաքանչյուր մարդու համար, նրա կյանքի նպատակի մեջ, նրա կյանքի սկզբունքներում, նրա վարքում պիտի լինի՝ կյանքը պետք է արժանապատվորեն ապրել, որ հետո հիշելիս չամաչես:
Արժանապատվությունը բարություն, մեծահոգություն, նեղմիտ եսասեր չլինելու, արդարամիտ, լավ ընկեր լինելու, օգնելով ուրախանալու կարողություն է պահանջում:
Կյանքի արժանապատվության համար պետք է մանր, նաև ոչ մանր հաճույքներից հրաժարվել կարողանաս… Ուրիշների առաջ սխալն ընդունելը, ներողություն խնդրելն ավելի լավ է, քան խաբելն ու խորամանկելը:
Խաբելով մարդը նախ և առաջ ինքն իրեն է խաբում, քանի որ կարծում է, թե ինքը լավ է խաբել, մինչդեռ մարդիկ հասկացել, բայց քաղաքավարությունից ելնելով՝ լռել են:
Դ. Լիխաչովի հոդվածներց ներկայացրել էի «Մեծը փոքրի մեջ», «Երիտասարդությունն ամբողջ կյանքնէ», «Ամենամեծը» և «Ամենամեծ արժեքը կյանքն է» հոդվածները: