Մայիսի 5, Երևանի Քաղաքապետարան: Ես և Էլեոնորա Օնիկովնան արագ բարձրանում ենք քաղաքապետարանի աստիճաններով: Երկուսս էլ հուզված ենք: Նա անընդհատ ժպտում է և գովում ինձ, իսկ ես դանդաղ կարմրում եմ… երևի հաճույքից: Մտնում ենք: Հուզվում ենք: Մեզ ուղեկցում են ընդարձակ մի սրահ: «Շամիրամի կախովի այգիները», - մտածում եմ ես, բայց բարձրաձայն ոչինչ չեմ ասում, այլ հանում եմ ֆոտոխցիկը: Ինչքան մարդ կա: Հավատս չի գալիս, որ այս բոլոր աշակերտ-աշակերտուհիները այս կամ այն օլիմպիադայի հաղթողներն են, իսկ նրանց ուղեկցող հուզված մեծահասակները` նրանց ուսուցիչները: Բայց դա այդպես է: Սկսվում է պարգևատրման ծիսակարգը: Ամենահարուստ «դիպլոմատուփը» «Քվանտ» վարժարանինն է: Երկրորդ տեղում է Ֆիզմաթ դպրոցը իր նարնջագույն համազգեստով աշակերտներով, որոնց հաջորդում են «ԱնանիաՇիրակացի» ճեմարանի սաները: Մեր կրթահամալիրը միայն միդիպլոմ ունի, բայց ինչ արած: Միևնույն է մենք այսօր այստեղ եկանք, այս ամենը տեսանք ու բոլորի հետ հաղթեցինք: Դա մեր փոքրիկ ու շատ մեծ հաղթանակն է: Իսկ կյանքում ամեն ինչ սկսվում է այսպիսի հաղթանակներից:
P.S. Երբ ամեն ինչ վերջացավ, Էլեոնորա Օնիկովնայի հետ նշեցինք մեր հաղթանակը մի-մի գավաթ պաղպաղակով: