Տխրության այս երկու տեսակները՝ և՛ պատճառ չունեցող, անփրկում թախիծը, և՛ անաչառ, հնազանդ ու խաղաղ ուրախ տխրությունը՝ իրենց այլևայլ դրսևորումներով ու տարբերակներով, բանաստեղծի ամենաբնորոշ ներշնչանքներն են, և «Անուրջների» մեջ տերյանական է այն ամենը, ինչ որևէ չափով տոգորված է նրանցով: Այդ տերյանականն արտահայտվում է ամենատարբեր ոտանավորների մեջ՝ աշուն նկարագրվի թե գարուն, գիշեր թե ցերեկ՝ կարևորը բանաստեղծական հիշյալ զգացողություններն են, աշխարհընկալումը: Հետաքրքրական են, օրինակ, «Անուրջներում» տեղ գտած «Գարուն» վերնագրով երկու ոտանավորները, մեկը տերյանական ուժեղ զգացողությամբ, նաև արտահայտություններով («Այնպես գգվող է երեկոն անափ, ծաղիկներն այնպես նազով են փակվում», «Կարծես թե մեկը ինձ է երազում, կարծես կանչում է ինձ մի քնքուշ ձեռք…»), մյուսն ավելի քիչ տերյանական տրամադրությամբ և արտահայտություններով («Գարո՛ւն, ամեն տեղ նոր կյանք ես վառել», «Ահա ես կրկին զվարթ ու ջահել», «…Ողջո՜ւյն քեզ, Արև, ողջո՜ւյն քեզ, Գարուն»): Թվում է, տերյանականության ինչ-որ պակաս է զգացվում նաև «Անուրջների» մի քանի այլ ոտնավորումներում, թերևս՝ «Աղբյուր», «Երգ», «Կիրք», «Կրկին հնչում է թունավոր լեզուդ» բանաստեղծությունների մեջ:
Եվ այսպես. «Անուրջների» տխրությունը, երազանքը, մենանալու ձգտումը, մթնշաղները, անչարությունն ու խոնարհությունը, նաև ներքին երաժշտականությունը Տերյան բանաստեղծի խառնվածքի արտահայտություններն են, նրա ներշնչանքի բնույթը, որը համապատասխան մարմնավորում է ստացել հայոց նոր գրական լեզվի մեջ, այդ լեզվին պարտադրել նոր երանգ, նոր որակ, արտաքին երաժշտականության նոր բնույթ:
Ռաֆայել Իշխանյան, «Արևելահայ բանաստեղծության լեզվի պատմություն», Երևան, 257 էջ
Հատվածը մուտքագրեց Սվետլանա Մանգասարյանը, քոլեջ, առաջին կուրս
