Առավոտյան, երբ մտա դպրոց, ամենուր կատարյալ լռություն էր: Լավ էր, որ քիչ անց տեսա Վիկային: Մինչև կգային մեր հյուրերը, որոշեցինք մի բանով զբաղվել. օգնեցինք աթոռներ բերել, հետո գնացինք Սիրանուշի մոտ, մի քիչ «զբոսնեցինք» ինտերնետով: Հետո բարձրացանք մեր դասարան, ու քանի որ մեր դասարանցիները հավաքվել էին, սկսեցինք քննարկել Վիկայի` կայքի երեկվա նյութը: Մի լավ կռվեցինք: Էնքան էինք ոգևորվել, որ չնկատեցինք էլ, հյուրերը երբ մտան մեր դասարան: Հյուրերի գնալուց հետո իջանք մարմարյա սրահ: Տեսանք, որ ամբողջ մարմարյա սրահը լի է ծանոթ և անծանոթ մարդկանցով: Օլիմպիադայի փակումը իրենով էր արել մեր բազմահյուրեր ընդունող սրահը: Երբ հերթը հասավ մրցանակակիրների անունները հայտարարելուն, հանկարծ լույսերը գնացին: Բայց լավ է, որ մերոնք չկորցրին իրենց, շարունակեցին «փակել» օլիմպիադան: Իսկ մեր Արաքսիկն ու Շուշանը իրենց չկորցնելով` շարունակեցին իրենց ասելիքը: Հետո լույսերը հասկացան, որ իրենց արածը արած չէր, որոշումները փոխեցին ու էլի ետ եկան: Լույսերն իրենց հետ բերեցին հաջողություն ասող հայացքներ: Այսօրն էլ այսպես անցավ: