Ե.Չարենցը Հովհ. Թումանյանի մասին

posted by Թամար Ղահրամանյան on Fri, 17/02/2012 - 19:59

Ես կարդում եմ նրան ու ասում.- Այս հմուտ, հանճարեղ Լոռեցին

Հոմերի, Գյոթեի հետ մի օր`հավասար` նստել է քեֆի,

Եվ թաս է բռնել նրանց հետ, մեծարանք տվել ու առել,

Ինչպես իր պապերն են արել` իրար հետ խնջույքի նստելիս:

Նա մեծ էր հողո՛վ, արյունո՛վ: - Արմատնե՛ր ուներ նա հողում:

Իր երգերը գեղջուկ նաիրցու քրտինքո՛վ էր նա ողողում:

Հանճարեղ երգերում նրա – իր երկրի արև՛ն էր շողում: -

Նա մեծ էր հողո՛վ, արյունո՛վ: - Արմատնե՛ր ուներ նա հողում: -

Նա մեծ էր ավելի, քան եղավ: - Երկնքի նման ընդարձակ:

Օվկիանի նման` իր ոգին ընդգրկել էր կյանքը անեզր: -

Եվ ոգու ափերին նստած` նա նայում էր հայացքով պայծառ –

Եվ որսում էր երգեր ու խոհեր, և տեսնում էր չքնա՜ղ երազներ…

Ե. Չարենց, Երկերի ժողովածու, հատոր 3-րդ

Ընդունելություն