Մենք այս այցելությունը ծրագրել էինք մեկ ամիս առաջ:
Վիկտոր Վազարելին իմ սիրելի նկարիչն է, իսկ նրա ոճն ինձ համար` խիստ հոգեհարազատ: Ուսանող տարիներին բազմիցս փորձել եմ ընդօրինակել և ստեղծագործել` օգտագործելով օպտիկական հեռանկարի խաբկանքները:
Իմ փորձը փոխանցել եմ նաև սովորողներին. մինչև արվեստի կենտրոն գնալը նրանք լավատեղյակ էին Վազարելիի աշխատանքներին:
Ցուցադրությունը խիստ տպավորիչ էր. մենք մի պահ կտրվել էինք իրականությունից: Սովորողները կատակում էին, ասելով . «Միթե՞ սա է դրախտը…»
«Օպտիկական հեռանկարներ» ցուցահանդեսին զուգահեռ կենտրոնի «Ստեղծագործական սրահում», ուր ներկայացված էր նկարչի աշխատանքներից 17-ը, հնչում էր Բախի պարտիտուրան ՝ ջութակով:
Սովորողներին հնարավորություն էր ընձեռնված տեղում ստեղծագործելու:
Այդ ամենը այնքան ներդաշնակ էր, ինչպես Աստղիկը, ջութակն ու վրձինը:
Օրն իմն էր և Միջին դպրոցի ընտրությամբ խմբի սովորողներինը: