Դեպի Գորիս ձգվող ճանապարհը, չնայած այն հանգամանքին, որ երկար ժամանակ խլեց, հետաքրքիր էր և դիտարժան: Վայոց ձորի ջերմացնող աշնան արևը խինդ բերեց մեր բոլորի հոգիներին: Չէ.... պոետիզմը չի ստացվում...
Մի խոսքով, հասանք Սյունիք... մեզ շատ ջերմ դիմավորեցին Գորիսի թիվ չորս ավագ դպրոցի պատվիրակները: Համատեղ կատարեցինք շրջայց, որի ընթացքումն եղանք նաև ծրագրով նախատեսված Քարահունջում: Հենց այստեղ էր, որ մեզ համոզեցին հետևյալի մեջ. անգլիացիների նախնիները գորիսեցիներ են, ովքեր այնտեղ են մեկնել հենց Քարահունջից: Այնուհետև Գորիսի ավագ դպրոցի սովորողները, արդեն որոշված ընթացակարգով, ընդունեցին Սեբաստացի կրթահամալիրի սովորողներին: Դասավանդողների համար նախատեսված էր հյուրատուն: Գիշերը` մինչ ժամը մեկը, մենք շրջեցինք սովորողներին հյուրընկալող տներում, այնուհետև վերադարձանք հյուրատուն: Այստեղ տեղի ունեցավ սարսափելին, անկանխատեսելին, պատմության ընթացքը կտրուկ շրջվեց... մենք ինքնակամ հրաժարվեցինք թթի օղուց:
Առավոտյան, նախատեսված ծրագրով եղանք դպրոցում, ներկայացվեց կրթահամալիրը, իր աշնանային ծրագրերով, խաղացինք վոլեյբոլ... այս պահին չանդրադառնամ, այժմ փորձում ենք հասնել Տաթևի վանք:
Վահրամ Թոքմաջյան, Արտակ Զարգարյան, Էմանուել Ագջոյան