Դավիթի ասածը՝ դիպուկ նետի պես, կպավ, բաց չի թողնում։ Աստիճաններից տան, չորրորդ հարկից վռազ-վռազ գլորվում ենք…
– Դավի՛թ, ո՞ւմ համար է դժվար. քո անունի՞ց ես խոսում, Աստղիկի՞, մայրիկի՞… կրթահամալիրի՞…
– Աստղիկը կմեծանա՝ կասի…Դու առաջ ընկած գնում ես՝ քիչ է, բոլորին էլ բրդում ես… ա՛յ հայրիկ-տիար-տնօրեն-ամուսնյակ…
– Ո՞ւմ եմ հրում՝ կրթահամալիրին, քեզ, մայրիկին…
– Հենց հիմա՝ ինձ. թող իմ թափով իջնեմ…