Այսօր ես երկու տարբեր հանրային հարթակներում եմ՝ «Մեդիակենտրոնում», Հանրային Հ2 հեռուստատեսությունում՝ «Խոսքի ազատություն» հաղորդմանը, նույն հարցով․․․ Մի տեսակ՝ մեղավոր․․․ ինչո՞ւ ես։ Իմ լսարանո՞ւմ եմ։ Ո՞վ է ինձ լսում, և ի՞նչ է դառնում, ինչի՞ն է ծառայում իմ հանրային խոսքը․․․ Եղել է ժամանակ, որ այդպիսի աշխատանքն ինքնին որպես իմ աշխատանքի կարևոր մաս եմ ընկալել։ Հիմա, հարազա՛տ մարդիկ, այդպես չէ… Բայց կա այդպիսի մի խոսող, թվում է, որին չեն անջատում․․․ Հասարակության ախտանիշ է կարծես. ո՛չ քննարկում կա, ո՛չ փախանցում ուղերձի․․․ բայց քո ձայնը լսվում է․․․ Բլեյանը խոսում էր․․․ Հետո էլ տարբեր տեղերից կլսեմ արձագանքներ․․․