Չկա ավելի քնքուշ շոյանք ու կարոտած գգվանք, քան Աղավնավանքի մլակ-մոծակ-մժեղների խայթոցն ու հարձակումը:
Չկա ավելի ականջ շոյող երաժշտություն, քան մոծակների գիշերային խմբերգը:
Չկա ավելի արդարացված պարտություն, քան կաթումածունոտ տեղացիների խաղի թափը:
Չկա ավելի փափուկ և հարմարավետ անկողին, քան հատակին զինվորների նման շարված ներքնակները:
Չկա ավելի հաճելի ու ցանկալի զբաղմունք, քան ամբողջ օրը եփել-թափել-լվանալը:
Չկա ավելի հանգստացնող ու խաղաղ հոգեվիճակ, քան չինտերնետի պատճառով մի նյութը ժամեր շարունակ խմբագրել-սրբագրել-թողարկելը:
Չկա ավելի բաղձալի վայելք, քան հոգնած-ջարդված ու շոգից թուլացած բարձունք հաղթահարելը:
Չկա ավելի հոգեզմայլ դող, քան լուսաբացի ցրտությունը:
Բայց, դե, մեկ է՝ չկա ավելի թեթև ու անհոգ կյանք, քան ճամբարային կյանքը: