Օրենբուրգի Գորկու անվան 24 միջնակարգ դպրոցում այժմ էլ գործում են «Վահան Տերյանի անվան փառքի սրահ թանգարանը» եւ «Տերյանի պատանի բարեկամների ակումբը», որոնք ամեն տարի հունվարի 6-ից մինչեւ փետերվարի 9-ը (մահվան օրից մինչեւ ծննդյան օրը) տերյանական միջոցառումների միամսյակ են հայտարարում մարզի շրջանակներում
Տերյանի գերեզմանի տեղը գոնե մոտավոր ճշտությամբ` անհնար է լինում պարզել
Վահան Տերյանի մասին պատմող «Վերջին ուղևորություն» վավերագրական ֆիլմը 2012թ.-ին «Նորարություն» անվանակարգում հաղթող է ճանաչվել Պրահայում:
Տերյանը մեղադրվում էր ազգայնականության մեջ, որովհետև Ժող.կոմիսարիատի` իրեն տրամադրած ամբողջ գումարը ծախսել էր բացառապես հայ գաղթականների օգնելու համար: Նա հասցրել էր արժանանալ Ստալինի և Տրոցկու թշնամանքին` Հայկական հարցը սկզբունքայնորեն պաշտպանելու համար: Տերյանը, լինելով Համառուսական Կենտրոնական Գործկոմի անդամ, թույլ չի տվել, որ չեկիստները բռնագրավեն Մոսկվայի հայկական եկեղեցու գանձերը: Նա կողպել և կապարակնքել է եկեղեցու դռները` փրկելով այնտեղ գտնվող գանձերը, որոնք հետագայում վերադարձվեցին Էջմիածին:
Վահան Տերյանի անծանոթ նամակներից
1.«Ռուսների նկատմամբ ես բավականաչափ հիասթափված եմ..»
2. «Թշվառ ու դժբախտ ժողովուրդ ենք մենք և այդ չգիտենք ու չենք ուզում ընդունել, եթե գիտենք կամ եթե ընդունում ենք, ցավող սրտով չենք ընդունում, այլ տանջանքից փախչելու և մեր ապիկարությունն արդարացնելու համար ենք ընդունում:
Ես երբեք չեմ վախենում խիստ քննադատելուց (ինձ և ուրիշներին), բայց շատ եմ վախենում քչով բավարարվող ճանաչումից, ճանաչում, որը բավարար հիմքեր չունի»:
