Արևն արդեն թեքվում էր դեպի իր մուտքը, երբ տիար Բլեյանի և իր եղբորորդի Առնոլդի հետ անցնում էինք Արգիշտիի որդի Ռուսայի ամրոցով:
Տիարը շատ արագ է քայլում: Ես վազում եմ ետևից, մտքերս խառն են. կարծում եմ` հավանություն կտա իմ առաջարկած ճամփորդության ծրագրին, մյուս կողմից` հնարավորինս արագ եմ բարձրանում, որ ետ չմնամ:
Զարմանալի բան է` անթիվ անգամներ բարձրացել եմ Կարմիր բլուր, բայց տիարի հետ, միևնույնն է, բացահայտելու, սովորելու բաներ կան: Կարճ ժամանակ անց` բլրի ամենաբարձր կետում ենք: Ես ու Առնոլդը լուռ կանգնած ենք, տիար Բլեյանի մեկնաբանություններին հետևելով՝ հերթով անցնում ենք պատկերների վրայով. Բանգլադեշն է՝ իր հպարտ բարձրահարկ շենքերով, Եռաբլուրը, Երևանյան լիճը` իր պոետական ճշմարտությամբ, մյուս կողմում՝ Ռոդնինայի անվան Գեղասահքի դպրոցը, ներքևից էլ, մեղմ քմծիծաղը դեմքին, ողջունում է մեզ Զանգուն:
Հաստատվեց հաջորդ օրվա ճամփորդությունը. Կարմիր բլուրով` Զանգվի կիրճ:
Ճանապարհին տիար Բլեյանը բարևներ է, որ սփռում էր, մոտենում մարդկանց, որպիսությունը հարցնում: Սեբաստացիական հրաժեշտ եմ տալիս տիարին և հավեսով սպասում հաջորդ օրվան:
Էս մեր ճամբարականներն էլ հո մարդու հավեսը չեն կրկնապատկում:
Հաջորդ օրը, ճամբարականների հետ Կարմիր բլուրի ստորոտում ենք: Նախկին թանգարանի ցանկապատի մոտ հավաքվեցինք, պաղպաղակով հովացանք, Չարենցի «Ես իմ անուշ Հայաստանի» բանաստեղծությունից մի քառյակ հիշեցինք, ողջունեցինք մեր «նպատակին» ու շարժվեցինք:
Ինչե՞ր ասես, որ չտեսանք ճանապարհին. ծանոթացանք, ծանոթացրեցինք, վայելեցինք, իսկ ներքևում` Ազատ Ասոյանի անվան այգում, մեր ճամբարականները նախաճաշեցին, նկարեցին, իրենց ուրախ ձայներով «գունավորեցին» այգին, մատներով ներկայացում բեմադրեցին:
Քիչ պատմեցի, թե` շատ, չեմ կարող ասել: Միայն հիշողությանս պատկերներին ևս երկուսն ավելացան` մեր ճամբարականների ոգևորիչ, առույգ, հաղթանակած դեմքերը բլրի գագաթին և Զանգվի՝ աղբից խաթարված տեսարանը:
Որքան էլ սիրեմ իմ Հայաստանը և պաշտեմ նրա ամեն մի թիզ հողն ու քարը, իմ Հայաստանում կա աղբանոց հիշեցնող Զանգու գետը, որը, տատիս պատմելով, ժամանակին եղել է մեր երկրի ամենամաքուր գետերից մեկը, որից մարդիկ ջուր են խմել:
Զանգուն այսօր այնքան անպաշտպան էր: