Ամեն ինչ խառնել եմ իրար… գրելով եմ մխիթարվում

Չեմ կարողանում հասկանալ՝ ինչու են միշտ վերջում հիշում սկիզբը… Չնայած ի՞նչ եմ խոսում. մեկն ասի՝ երբ ես ինչ-որ լուրջ բան վերջացրել, որ մի հատ էլ սկիզբը հիշես ու ինչ-որ բաներ հասկանաս: Սկզբում մտածեցի՝ հիմա դպրոցի մասին եմ մտածում, որովհետև եկել է ավարտելու ու վերջացնելու ժամանակը… Բայց մի քիչ էլ մտածեցի ու ինքս ինձ ասացի. «Ի՞նչ վերջի մասին է խոսքը, երբ չես էլ պատկերացնում՝ ամեն ինչ ինչպես սկսվեց»… Խնդիրն այն չէ, որ չեմ հիշում։ Պարզապես այն, ինչ զգում ես, ու շատ է քոնը, դժվար է առանձնացնել քեզանից ու կողքից նայել դրան: Դա նույնն է, որ կյանքիս մի քանի տարին ինձանից կտրեմ, նայեմ, հիշեմ, նորից տեղը դնեմ. բա որ ճիշտ տեղը չդնե՞մ: Գիտե՞ք՝ ինչն է հետաքրքիր. սովորաբար դպրոցն ավարտելիս հիշում են այն օրը, երբ առաջին անգամ մտնում են դպրոց… հա՛, վատ օր չի, բայց ինձ երբ ասում են «դպրոց», «առաջին օր»… միանագմից հիշում եմ այն օրը, երբ եկա այս դպրոց… այն էլ ոնց եկա: Չգիտեմ՝ ինչու եմ հիմա այս րոպեներն ինձանից առանձնացնում, բայց դրանք այնքան խորն են իմ մեջ տեղավորված, որ մի քիչ կարող եմ ձեզ տալ. մնացածն ինձ երբեք քչություն չի անի:
Պատահաբար մեքենայի մեջ էի հայտնվել այն օրը, երբ եղբորս բերեցին Նոր դպրոց: Որ մեքենայում մենակ չնստեի, ես էլ իջա ու մտա դպրոց: Մի մարդ անընդհատ խոսում էր, խոսում, պատմում ու պատմում… «Տե՛ր Աստված, այս ինչ դպրոց է». մտածեցի: Երբ եղբորս հարցերը լուծեցին, այդ մարդը նայեց ինձ ու հարցրեց.
-Ի՞նչ ես ուզում դառնալ:
- Լրագրող:
-Վա՜յ, ինչ լավ բան ես ընտրել: Դու գիտե՞ս, որ մենք լրագրության մասնագիտական դասեր ունենք… էս ունենք, էն ունենք… (հիմա ամեն ինչ չասեմ. բոլորս էլ գիտենք՝ ինչքան շատ բան ունենք):
Հետո դուրս եկանք դպրոցից:
-Մամ, ո՞վ էր էս մարդը:
-Ոնց , չե՞ս ճանաչում, Բլեյանն է, դպրոցի տնօրենը:
-Լո՞ւրջ: Չեմ հավատում: Որ մեզ հետ էսքան խոսում էր, տնօրե՞նն էր:
Մի՛ ծիծաղեք, որ դրա վրա կարող էի զարմանալ: Ինձ էլ հասկացեք. յոթ տարի սովորել եմ մի դպրոցում, բայց տնօրենին միայն տնօրինության գրավորների ժամանկ եմ տեսել… բարևելու կամ խոսելու մասին էլ խոսք լինել անգամ չէր կարող…
Էլ ինչ երկարացնեմ…Համոզվեցի ու հաջորդ օրն արդեն եկա մայր դպրոց:
Ո՞ւմ տեսնեմ, որ լավ լինի ՝ ընկեր Մարգարիտային ու Ժաննա Ալբերտովնային: Իրենք խոսեցին, ես խոսեցի, իրենք խոսեցին, ես խոսեցի…երազանքների գիրկն էի ընկել. «Խոսող ուսուցիչներ», սա էլ հերիք չի, կատակ են անում, ինչ-որ ճամփորդություններից են խոսում, համակրագչային տնայիններ …
Չէի հավատում այդ ամենի իրական լինելուն:
Հաջորդ օրն արդեն եկա դասարանիս պատուհանները լվանալու… նոր ընկերներ, արդեն իսկ ծանոթ դասղեկ, միջին դպրոցի արդեն հարազատ ղեկավար  (անկեղծ ասած, սկզբում անընդհատ զարմանում էի՝ ինչու է Ժաննա Ալբերտովնան միշտ ռուսերեն խոսում… այնքան զարմացա, մինչև իմացա, որ բացի ղեկավար լինելուց, ռուսերենիս ուսուչուհին է լինելու: Դա էլ բավական չէ, լրագրության ղեկավարներից մեկն է): Այ քեզ հրաշք…
Ահա՝ ինչպես սկսվեց այն հրաշքը, որով ու որում ապրեցի չորս տարի: Հիմա մտածում եմ՝ լացեմ, թե՝ չէ: Անկեղծ՝ չգիտեմ: Չգիտեմ՝ ինձ խաբում եմ՝ ասելով, որ ոչ մի բան չի վեջացել, դեռ էլի կգամ դպրոց, կմասնակցեմ շար ծրագրերի, էլի կգնամ ճամփորդությունների, թե՝ ոչ:
Պատկերացրեք, որ երեկ մայրիկս թեթև բաճկոն էր գնել:  Շատ գոհ ժպիտով տվեց ինձ ու ասաց.
-Իսկը ճամփորդությունների համար է: Հատուկ դրանց համար եմ գնել: Միշտ կտանես:
 Զարմացած նայեցի, ու մեր ճամփորդություններն ուղեղումս ակամա խառնվեցին իրար … Ճամփորդություններ…Մի՞թե հիմա այդքան շատ եմ ճամփորդելու, այդքան խենթություններ եմ անելու, այդքան բան եմ տեսնելու, ու տանից մի քանի օրով բացկայելը այդքան սովորական է լինելու…
Էլի շատ խոսցի, չէ՞: Դե, որպես շրջանավարտի, ներեք… Զգացմունքները մի տեսակ ամեն ինչ իրենց ձեռքն են վերցրել ու ինձ ասում են. «Հանգիստ գրիր, քանի չես լացել…»
Դեռ ինչքան բան ունեմ պատմելու…