Տերյանն այն բանաստեղծն է, ով ստիպեց ինձ սիրել աշունը, աշնան անձրևը, անձրևի ամեն մի կաթիլը, աշնան խաղաղությունը, հանգստությունը, տերևների շրշյունը, փողոցների ամայությունը...
Ինչքան էլ աչքերը «մեղավոր» լինեն, մեկ է, մնալու են «խորհրդավոր», «մոլորվածին անխոս կանչող փարոսի շող»։ Ինչքան էլ «հոգի տանջող» լինեն աչքերը, մեկ է, միշտ մնալու են «թովիչ իրիկնամուտ»։
Նույն բանաստեղծության մեջ, ինչպես նաև «Շատ երգեր կան»-ի, «Քեզ այնքան անգութ»-ի մեջ, հուր ու կրակի առկայություն կա: Դա կարմիրն ու նարնջագույնը զգալ է տալիս, թեկուզև հենց գույնը չի հիշատակվում:
Գրիչը թավ է: Եվ ծանր է, և թեթև: Թեև արթուն ես, բայց այնքան հանգիստ ես ու խաղաղ, որ գիրը, կարծես, քնաբեր լինի: Տերյանը ընթերցողից ազնվություն է պահանջում: