Վիկա Մարկոսյան, 8.3 դաս.
Այսօր մեր օրը հերթական անգամ սկսեցինք ընդհանուր պարապմունքով: Սկզբում ամեն ինչ նորմալ էր ընթանում: Սովորականի նման Տերունական աղոթքը ասեցինք, մի քանի երգ, ծննդյան տոներ…Այ, հենց ծննդյան տոներից է, որ ուզում եմ խոսել: Այսօր 11-րդ դասարանցիներից Վահեի ծննդյան օրն էր: Երբ հայտարարվեց այդ մասին, մարմարյա սրահը լցվեց անհասկանալի մի երաժշտությամբ: Դե, անհասկանալի ասելով ես նկատի ունեմ ռաբիս ասվածը: Վահեն ու իր ընկերները սկսեցին պարել: Ոչ մի կերպ չեմ հասկանում, թե ինչպես կարող ես ուրախանալ մի երաժշտություն լսելով, որի անունը նույնիսկ ազդում է տրամադրությանդ վրա: Ի վերջո, ավարտվեց երաժշտությունն, ու կարծես ամեն ինչ իր տեղն ընկավ: Փոխարենը օրս սկսվեց վատ տրամադրությամբ:
Այժմ ես միայն մտածում եմ` ինչպես անել, որ ընդհանուր պարապմունքը չռաբիսացվի: Չնայած, դա ես չէ, որ պետք է անեմ: Դա պետք է անի մեզանից յուրաքանչյուրը: Օրինակ` եթե ընտրում եք երաժշտություն, ապա այնպես արեք, որ դա չլինի անճաշակ ու առավել ևս` ռաբիս:
Ուղղակի խնդրում եմ, եկեք այնպես անենք, որ ընդհանուր պարապմունքը չռաբիսացվի: