Մի քանի օր է, ինչ Իզմիրի տիեզերական ճամբարից վերադարձել ենք, և ես ինձ ու ինձ մտածում եմ` ինչ տվեց այդ ճամփորդությունը:
ճիշտն ասած` ամենասկզբում, երբ իմացա, որ միայն ես եմ Միջին դպրոցից, տխրեցի, նույնիսկ մտածում էի չգնալ, որովհետև այդքան էլ լավ չէի ճանաչում ավագ դպրոցի սովորողներին: Սակայն ճամփորդության ընթացքում այնքան մտերմացա նրանց հետ, որ չէի էլ պատկերացնում` ոնց եմ կարողացել այդքան ժամանակ չճանաչել նրանց`Տաթևիկին, Շուշանին, Հռիփսիմեին, և մեր տղաներին:
Ես առաջին անգամ էի Հայաստանից դուրս գալիս, առաջին անգամ էի օտարազգիների հետ շփվում: Ինձ համար հետաքրքիր էր նրանց հետ ընկերություն անելը, որովհետև նրանք տարբեր էին մեզնից` հայերից, ու մի քիչ էլ խենթ էին: Ես շատ եմ կարոտել նրանց` ազգությամբ հույն Վիկիին, Մարինային, լեհ գեղեցկուհիներին` Գաբիին, Էմիլիային, Ջոաննային, Պաոլինային, Անգելիկային, Ադդային, միշտ հիշում եմ
արաբ Լինային,
թուրք Բարկային ու Իզմայիլին, ամերիկացի Բեկային: Մեկ շաբաթվա ընթացքում մենք այնքան էինք կապվել միմյանց, որ վերջին օրը հուզմունքով ու արցունքներով բաժանվեցինք իրարից: Տեսնես էլի՞ կհանդիպենք: Ես հիմա ֆեզբուքով եմ շփվում նրանց հետ: (Ֆեզբուքը չլիներ, ի՞նչ էինք անելու):
Ինձ համար անսպասելի էր նաև այն, որ այդ ճամբարում ոչ մեկը վատ չէր զգում անգլերեն սխալ խոսելուց:
Շատ հաճելի էր և նաև զարմանալի, որ ինձ մոտ ստացվեց անգլերեն խոսելը: Ես ճանաչեցի ոչ միայն մեր ավագ դպրոցի ընկերներին, ինքս ինձ էլ սկսեցի ճանաչել:
Կարծում եմ` շատ կարևոր էր այն, որ մենք «Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի միջոցով պատվով ներկայացրինք Հայաստանը: Բոլորը երազում էին ունենալ մեր շապիկներից, որի վրա գրված էր Armenia, mskh:
Ինձ նաև հետաքրքիր էր տեսնել երկիրը և լինել այն հողի վրա, որտեղ ժամանակին իմ պապերն են ապրել: Շատ տպավորիչ էր Վանա լճի քանդակազարդ եկեղեցին:
Ճամփորդության ընթացքում ես էլ ավելի սիրեցի ընկեր Արտակին ու տիար Գևորգին, որովհետև նրանք շատ հոգատար և ուշադիր էին բոլորիս նկատմամբ:
Իսկ ամենավերջում ուզում եմ անպայման հատուկ շնորհալություն ասել տիար Բլեյանին և բոլոր նրանց, ովքեր իրականություն դարձրին այս հիանալի ու անմոռաց ճամփորդությունը դեպի Իզմիր:
Շնորհակալություն: