• Հայերեն
  • English
  • Français
  • Georgian
  • Русский
  • Español
  • Deutsch
  • فارسی
  • Türkçe
  • Italiano

Գիր-պատում է չասելու մասին…

Համեստի բան չէ ասել-չասելը, ինձ էս չի սազում-զարդարում. ճիշտ տարին էլ չգիտեմ։ 1979-ի՞ց հաշվես, երբ կոմսոմոլում-համալսարանում կարիերան ընդհատած կարմրաթուշը հայտնվեց Երևանի թիվ 10 դպրոցում։ 1982-ի՞ց, երբ դարձա հայագիտական դասարանների ղեկավար Վարդգես Պետրոսյանի ու ՀՀ գրողների միության հավանու ներքո։ Ազգայնամոլության համար բանգլադեշյան աքսորի 1985-ի՞ց, երբ Գորբոչովյան վերակառուցման-перестойка-ի քամիները Հայաստանում դարձան Աշոտների դպրոց, հետո՝ երախտահիշատակ մանկավարժական գիտությունների գիտահետազոտական ինստիտուտի հովանու ներքո փորձարարական ուսումնադաստիարկչական հիմնարկ։ Թե՞ 1989-ից, երբ Արցախյան շարժման ազգային վերածնունդի ալիքների վրա, երախտահիշատակ Միհրան Վլադիմիրի Մովսիսյանի կառավարմամբ, ռուսատառ, այս իրավական որոշումը եղավ՝ որպես ծնունդ այլընտրանքի, որ, Մերուժան, քո էսօրվա գրածի համաձայն, պարտադրես հայ հասարակության մեջ ոչ մի ծնողի, ոչ մի իշխանության փոփոխվող… 30 տարի…

Կրթահամալիրի տնօրենի օրագիրը: