Սիրուն պատմություն է, որով և ավարտեմ իմ 1453-րդ գիրը։ Հեծանվով մտնում եմ Մայր դպրոց, առաջանում Միջին դպրոցի գրասենյակի ուղղությամբ. քննարկում ունեմ Լուսինե Բուշ ղեկավարի ու տեխնոլոգ ուսուցիչների հետ։ Գրասենյակում աշխույժ է, նոր ծնողներ-սովորողներ․․․ Աչքով տեսանելի է՝ մեր ծնողները մեր ոճի, մեր մանկավարժական հայացքի, մեր ճաշակի կրող են ավելի ու ավելի, հեղինակային ստեղծագործական հավաքական ու լիիրավ անդամներ որպես։ Եվ ահա՝
– Տիար տնօրենը ոնց որ մեր մեդիայից մտավ-իջավ․․․,- ծիծաղում է հմայիչ, ազնվական կինը․․․
Պատմում է զրնգուն․ դպրոց են փնտրել-որոշել 8-րդ դասարանցի աղջկա համար, անցել են կայքերով, և բոլոր ղեկավարները՝ միանման-հայտնի «ֆասոնով»… Մեկ էլ մեկը՝ հեծանվով, ուսապարկով, շորտով, անփույթ-տղայական… ես։
Հեծանվորդ ընտանիք է, առաջարկը՝ սեպտեմբերին ընտանեկան հեծանվաերթ անելու՝ միանգամից ընդունվեց, որպես հերթական ուսումնական նախագիծ։
Այսպիսո՜վ շնորհավոր նոր ուսումնական տարի։