Այս կյանքում կան շատ հարցեր, որոնք ինձ անհանգստացնում են, բայց ամենից շատ ինձ հետաքրքրում է, թե ինչու ենք աշխարհ եկել, ինչու ենք ծնվել, երբ պետք է մահանանք: Խեղդում է ինձ այն միտքը, թե իմ մահից հետո ինչ կլինի ինձ հետ, իմ երկրի հետ: Լինում է ժամանակ, որ դրա մասին մտածում եմ ժամերով կամ օրերով: Այս հարցը, կլինի մի տարի, ինչ տանջում է, և չեմ կարողանում կտրվել այս հարցից: Լինում է ժամանակ, որ մտածում եմ, եթե մահանալուց հետո երկնքում կամ մի այլ տեղ, մեզ մի այլ կյանք է սպասում, ես համաձայն եմ հենց հիմա անցնել այդ կյանքին` կտրվելով սրանից: Լինում են պահեր, երբ պարզապես ուզում եմ մահը դիմավորել բաց աչքերով, ու հենց այդ պահին իսկ լինում են դեպքեր, որ չեմ ուզում մեռնել: Շատ ուրիշ հարցեր էլ կան, որ հիմա`այս պահին, տանջում են ինձ, բայց չեմ ցանկանում հիմա խոսել դրանց մասին: Մի հարց էլ կա… Սերը… Այնքան ծանոթ բառ է, բայց համոզված եմ, որ այդ բառը բերում է ցավ, տանջանք և կարոտ: Շատ գեղեցիկ բառեր են՝ կարոտ, սեր, բայց և շատ ցավեցնող: Ինչու՞ ենք սիրում, այս հարցը ինձ նույնպես շատ է անհանգստացնում: Բայց ինձ թվում է, որ սիրտն է մեղավոր, և մենք ոչինչ փոխել և ոչնչում հակառակվել չենք կարող:
Էրիկ Ներսեսյան, 9-2 դասարան