Արտակ Նշանյան, 5-րդ դասարան
Նոր դպրոց
Արդեն մի քանի տարի է` ինչ կարգին ձյուն չի գալիս: Ես արդեն կորցրել էի հույսս և հոգուս խորքում սկսել ատել ձմեռը: Փետրվարի առաջին օրը, երբ ես արթնացա, մայրիկս ինձ ուրախ ձայնով հայտնեց, որ ձյուն է գալիս: Իսկույն վազեցի պատուհանի մոտ, սակայն մեր բակի ամբողջ ձյունն անգամ մեկ ձնեմարդ սարքելու համար չէր բավականացնի: Ես հագնվեցի, լվացվեցի, նախաճաշեցի և գնացի դպրոց: Ձյունը չէր դադարում` ի ուրախություն մեզ, և ընդհակառակը. էլ ավելի արագ և խոշոր փաթիլներով էր թափվում: Արդեն դպրոցում, երբ մի պահ պատուհանից դուրս նայեցի, տեսա ձյան հաստությունը...
Այդ օրը եղբորս հետ տուն վերադարձանք շատ բարձր տրամադրությամբ: Արդեն մեր շենքի բակում հանդիպեցինք մայրիկիս, հայրիկիս և փոքրիկ եղբորս, որը մանկապարտեզից նոր էր վերադարձել: Հայրիկի գլխավորությամբ մի լավ ձնագնդի խաղացինք, սահնակ քշեցինք և մի փոքրիկ ձնեմարդ սարքեցինք:
Այսպիսով, ձմեռը կրկին իմ ամենասիրելի եղանակն է: