Հանելուկներ
Կանաչ շորով
Զուգեց հողը,
Ծառին փռեց
Հարսնաքողը:
Հավաքեց հանդարտ
Գիշերվա քողը,
Արտ ու հանդերին
Ցողեց իր շողը:
Առավոտ վաղ
Իր ժպիտն է
Փռում լայն,
Հավաքում է
Երեկոյան
Նա միայն:
Նա աշխարհի
Ջահն է մեծ,
Ճերմակ ձմռան
Ահն է մեծ:
Չի մոտենում
Ոչ մեկին,
Բայց հասնում է
Ամենքին: