Կուզեմ, որ Դավթինը լինեն, իր որոշումը լինեն տարվա բոլոր օրերը… Միայն մի օրը՝ իր ծննդյան օրը, անխախտ լինի, բառը չեմ սիրում-գործածում եմ՝ կանխորոշած… շնորհակալության համար պահի…
Անցնի ողջ օրը, հանդիպի բոլորին-յուրաքանչյուրին, հարազատ-բարեկամ-ծանոթ-անծանոթի, սեբաստացի-ոչ սեբաստացու, ու շնորհակալ լինի: Իմ Էմմա քույրիկից սկսած, վերջացրած մեր Նազենի կրտսեր քույրիկով, արանքում հազար սիրելի, ու յուրաքանչյուրդ, բոլորին Արմինեն, ես ու Դավիթը շնորհակալ ենք. առանց ձեզ մեր հերոսը՝ ուղիղ վեց տարեկան, այսպիսին չէր լինի…