Ջիվանի: Հնչել է երեկ, հնչում է այսօր, կհնչի վաղը

Խոստովանանք լինի: Երբ տիար Բլեյանն ասաց, որ ընդհանուր ընթերցանության համար Ջիվանի ընտրեմ, ներքին դժգոհություն առաջացավ. աշուղին կարդալը ո՞րն է… Չարե՞նց է, Տերյա՞ն է, Թումանյա՞ն է… Բա գեղարվեստականութո՞ւնը… Թույլ գործը ո՞նց ընդհանուր ընթերցման առաջարկես… Աշուղ է, էլի, ի՞նչ կարդաս, լավ չէ՞՝ երգես, որ բառ ու բանի կաղն ու թույլը երաժշտության ու փոխանցվող ոգեղենության մեջ կորչի, չերևա: Մտածեցի, բայց խոսքի չտվեցի: Տնօրեն է, ասում է, արա, երևի  մի բան գիտի էլի, որ ասում է: Սկսեցի Ջիվանի կարդալ: Եվ կարծես  ի պատասխան  իմ թերահավատ վերբերմունքին՝ Ջիվանին առջևս դրեց իր «Աշուղը» բանաստեղծությունը.

Տեսեք Մարիետ Սիմոնյանի բլոգում: